Praca Fizjoterapeuty: Podwyższenie składki członkowskiej KIF

 Niestety, od 1 sierpnia 2023r. podwyższana jest składka członkowska, którą należy płacić co miesiąc do KIFu (Krajowa Izba Fizjoterapeutów). Oto link do tej strony i opisany problem.

https://kif.info.pl/informacje/od-1-sierpnia-waloryzacja-skladek-czlonkowskich-kif/

Otóż, dotychczasowa składka wynosiłam 25zł/1msc. A teraz ma być 45zł/1msc. To sporo, KIF wyjaśnia, że wzrosła najniższa i średnia krajowa to składkę też należy podwyższyć. Ale nie wszyscy zarabiają tak jest to przewidziane w ustawie o podwyżkach. Ale za to wszyscy mają zapłacić więcej, bo "teoretycznie" wszyscy lepiej zarabiają - otóż niekoniecznie.

I składki co roku mają wzrastać - tak napisał KIF (w linku powyżej można to przeczytać).

Wiem, że duża społeczność fizjoterapeutów jest za podpisaniem petycji i nie wprowadzenie tego - ja również jestem za.

W artykule można przeczytać że mamy za to dużo udogodnień w postaci platformy lerningowej - na którą trzeba się zalogować i podpisać umowę iż w ciągu określonego czasu wykorzystamy odpowiednią ilość szkoleń. Co za tym idzie, że trzeba brać co popadnie bo terminy na szkolenia są odległe. Na 3-4 miesiące oczekiwania, w zależności od tematyki.

Mam również opiekę prawną z której mało kto korzysta. Mamy do wykorzystania benefity w postaci karty multisport - jakiś procent trzeba pokryć samemu.

Portal fizjoterapeuty, który jest tylko po to potrzebny aby sprawdzić czy masz opłaconą składkę. Na maila szybciej przychodzi powiadomienie niż pokazuje się kwota do zapłaty na tym portalu.

Jedyny plus to aplikacja Finezjo, która pozwala prowadzić dokumentację medyczną za darmo

Test McMurraya (objaw Fouche). Staw kolanowy

 Test McMurraya (objaw Fouche)

Wykonanie: Pacjent leży na plecach, kolano i biodro chorej kończyny dolnej są bardzo zgięte. Jedna ręka badającego obejmuje kolano, a druga stopę. Podudzie jest przez badającego solnie rotowane na zewnątrz lub do wewnątrz, a następnie prostowane do 90stopni.

Interpretacja: Bóle w czasie prostowania kolana, rotacji zewnętrznej i odwiedzenia łydki świadczą o uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej, a przy rotacji wewnętrznej - o uszkodzeniu łąkotki bocznej. 

Przeskakiwanie przy silnym zgięciu pojawia się wtedy, gdy zakleszczeniu ulega "język" tylnego rogu łąkotki. Przeskakiwanie przy kącie prostym przemawia za uszkodzeniem środkowej części łąkotki. 

Objawy przeskakiwania pogarszają się przy wykonywaniu ruchów okrężnych całego podudzia (zmodyfikowany test McMurraya).

Test Thessaly'ego. Staw kolanowy

 Test Thessaly'ego

Wykonanie: Najpierw pacjent staje boso na kończynie zdrowej. Badający trzyma pacjenta za wyciągnięte ręce. Pacjent ma za zadanie wykonać 3-krotnie rotację tułowia i kolana zewnętrznie i wewnętrznie przy stawie kolanowym zgiętym do 5 stopni. Badanie powtarzane jest przy zgięciu stawu kolanowego do 20 stopni. Następnie test przeprowadza się na kończynie chorej.

Interpretacja: Ból promieniujący wzdłuż szpary stawu kolanowego wskazuje na uszkodzenie łąkotki po tej samej stronie. Może dochodzić do blokowania łąkotki, co również jest objawem jej uszkodzenia. Wysoką wartością diagnostyczną cechuje się w szczególności ten test w 20 stopnia zgięcia stawu.

Test dystrakcyjno-kompresyjny Apleya. Staw kolanowy

 Test dystrakcyjno-kompresyjny Apleya (Grinding Test)

Wykonanie: Pacjent leży na brzuchu, z uszkodzonym stawem kolanowym zgiętym do 90stopni. Badający stabilizuje udo swoim kolanem, początkowo stosuje wyciąg, później nacisk, a następnie wykonuje rotacje stawu kolanowego.

Interpretacja: Bóle przy zgiętym stawie kolanowym, rotacji podudzia i wyciągu przemawiają za uszkodzeniami torebkowo-więzadłowymi (dodatni test dystrakcyjny), natomiast przy ucisku - za uszkodzeniem łąkotek (dodatni test ocierania - Grinding test). 

Łąkotki tarczowe lub ich torbiele mogą dawać objawy przeskakiwania. Bóle przy rotacji wewnętrznej świadczą o uszkodzeniu łąkotki bocznej lub bocznych struktur torebkowo-więzadłowych, a przy rotacji zewnętrznej - o uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej lub przyśrodkowych struktur  torebkowo-więzadłowych.

Objawu nie można wywołać przy napiętym aparacie torebkowo-więzadłowym oraz uszkodzeniu tylnego rogu łąkotki bocznej.

Test fałdu Hughstona. Staw kolanowy

 Test fałdu Hughstona

Wykonanie: Pacjent leży na plecach. Terapeuta chwyta za kolano od strony przednio-bocznej i jednocześnie naciska rzepkę przyśrodkowo. Palcem wskazującym ocenia kłykieć przyśrodkowy. Drugą ręką łapie za piętę zrotowanego wewnętrznie łydkę i wykonuje ruchy zginania i prostowania stawu kolanowego.

Interpretacja: Słyszalne lub wyczuwalne pod palcem przeskakiwanie świadczy o zespole fałdu przyśrodkowego.

Test fałdu przyśrodkowego rzepki. Staw kolanowy

 Test fałdu przyśrodkowego rzepki

Wykonanie: Pacjent leży na placach. Badający zgina badany staw kolanowy do 30 stopni.

Interpretacja: Przy biernym ucisku rzepki w stronę przyśrodkową pojawiają się bóle typowe dla zespołu fałdu (przednio-przyśrodkowo).

W trakcie testu fałd przemieszcza się obok rzepki po stronie przyśrodkowej pomiędzy brzegiem rzepki a kłykciem przyśrodkowym kości udowej

Test Dreyera. Staw kolanowy

 Test Dreyera polega na ocenieniu uszkodzenia ścięgna mięśnia czworogłowego uda na górnym brzegu rzepki.

Wykonanie: Pacjent leży na plecach. Poleca mu się unieść wyprostowaną kończynę. Jeżeli chory nie jest w stanie tego wykonać, badający stabilizuje obiema rękami ścięgno mięśnia czworogłowego proksymalnie do rzepki i poleca choremu ponownie unieść kończynę.

Interpretacja: Jeżeli w drugim przypadku pacjent jest w stanie podnieść kończynę, można podejrzewać uszkodzenie ścięgna mięśnia czworogłowego (także starsze złamanie rzepki).

Test hamowania podwichnięcia. Staw kolanowy

 Test hamowania podwichnięcia - wskazuje na boczne lub przyśrodkowe podwichnięcie rzepki.

BOCZNY TEST HAMOWANIA PODWICHNIĘCIA

Wykonanie i interpretacja: W celu oceny bocznego podwichnięcia badający układa kciuk na proksymalnej połowie bocznej części rzepki. Pacjent proszony jest o wykonanie zgięcie stawu kolanowego. Kciuk przeszkadza wtedy bocznemu podwichnięciu lub badający czuje przemieszczanie się rzepki do boku. Zgięcie stawu kolanowego bez udaremniania bocznego podwichnięcia prowadzi do bocznego przemieszczenia rzepki.

PRZYŚRODKOWY TEST HAMOWANIA PODWICHNIĘCIA

Wykonanie i interpretacja: W celu stwierdzenia przyśrodkowego podwichnięcia badający układa swój palce wskazujący na bliższej połowie przyśrodkowej części rzepki. Pacjent proszony jest o wykonanie zgięcia stawu kolanowego. W tym przypadku palec hamuje przyśrodkowe podwichnięcie się rzepki lub wyczuwa przyśrodkowe jej przemieszczanie. Zgięcie stawu kolanowego bez asekuracji palcem prowadzi do podwichnięcia rzepki (występuje rzadko). 

Test McConnella. Staw kolanowy

 Test McConnella

Wykonanie: Pacjent siedzi na stole do badania z kkd luźno zwisającymi poza jego brzegiem. Staw kolanowy ustawiany jest w różnych stopniach (0, 30, 60 i 120st). W każdej z tych pozycji badający stabilizuje podudzie pacjenta swoją łydką i pacjent jest proszony o wyrost kolana wbrew oporowi (co powoduje napięcie m czworogłowego).

Próba wywołania dolegliwości bólowych ze stawu rzepkowo-udowego przeprowadzana jest przy napiętym m czworogłowym. 

Interpretacja: Jeśli występują dolegliwości bólowe lub uczucie zwężenia szpary stawowej, wówczas można wykonać medializację rzepki (cel: złagodzenie bólu). Poprzez działania fizjoterapeutyczne powinna zostać wzmocniona głowa przyśrodkowa m czworogłowego uda, a rozciągnięte m prosty uda i pasmo biodrowo - piszczelowe. 

Test obronny Fairbanka. Staw kolanowy

 Test obronny Fairbanka

Wykonanie: W pozycji leżącej na plecach, przy wyprostowanym stawie kolanowym i rozluźnionych mięśniach uda, badający stara się naśladować przebieg zwichnięcia rzepki, spychając ją kciukami do boku. Następnie chory jest proszony o zgięcie kolana.

Interpretacja: W zwichnięciu rzepki występują bóle i strach przed ponownym jej zwichnięciem w pozycji wyprostowanej, a później także w czasie zginania.

Test trzeszczenia (krepitacji). Staw kolanowy

 Test trzeszczenia (krepitacji)

Wykonanie: Badający klęka przed pacjentem i prosi go o chodzenie w przykucnięciu, czyli na zgiętych kolanach. Następnie badający stara się usłyszeć trzaski z okolicy stawu rzepkowo-udowego. 

Interpretacja: Trzeszczenie rzepki przemawia za zaawansowaną chondromelacją (stopień II i III). Szumy typu trzasku, jakie występują przy pierwszym i drugim zgięciu kolana, nie ma znaczenia. Dlatego takim chorym poleca się wykonać dodatkowe zgięcia stawu kolanowego. W przypadku fizjologicznych intensywność trzasków ulega zmniejszeniu. Jeżeli nie są słyszalne żadne trzaski pozarzepkowe, można z dużym prawdopodobieństwem wykluczyć głębokie uszkodzenie chrząstki stawu rzepkowo-udowego. Test ten nie ma znaczenia podczas kontroli wyników terapii. Informuje on jedynie o stanie powierzchni stawowej rzepki. W niektórych przypadkach test ten jest dodatni także w zdrowych stawach kolanowych.

Test bólowy po ucisku powierzchni stawowych. Staw kolanowy

 Test bólowy po ucisku powierzchni stawowych

Wykonanie: Pacjent leży na plecach. Przy wyprostowanym stawie kolanowym oboma kcikami początkowo od przyśrodka, a następnie palcami wskazującymi od boku przemieszczamy początkowo bocznie, a następnie przyśrodkowo rzepkę. Po jej odwróceniu badamy przyśrodkowe i boczne powiechnie stawowe palcem wskazującym i kciukiem w celu stwierdzenia np. chondromelacji. Ból uciskowy w dystalnej części rzepki (szczycie rzepki) może wskazywać na "kolano skoczka".

Interpretacja: W przypadku zmian zwyrodnieniowych powierzchni stawowej rzepki, tenopatii lub zapalenia błony maziowej chorzy zgłaszają bóle, zwłaszcza podczas palpacji przyśrodkowej części powierzchni stawowej.

Objaw Zohlena. Staw kolanowy

 Objaw Zohlena

Wykonanie: Pacjent leży na plecach; badający przy wyprostowanej kończynie uciska kciukami powierzchnie stawowe rzepki od strony bliższej, przyśrodkowej i bocznej i poleca choremu dalej wyprostować kończynę lub napiąć mięsień czworogłowy. W drugiej fazie testu badający uciska rzepkę dokładnie w dole rzepki, podczas gdy pacjent napięcie mięśnia czworogłowy. Test ten opisywany jest jako objaw Clarke'a lub test rozcierania rzepki.

Interpretacja: Mięsień czworogłowy uda pociąga w kierunku dogłowowym i przyciska ją do powierzchni stawowej uda. W przypadku zlokalizowanych pod nią uszkodzeń chrząstki występują bóle pod- i/lub okołorzepkowe.

Uwaga!: Test wypada pozytywnie w znacznej liczbie zdrowych stawów kolanowych, dlatego należy wykonać badanie wielokrotnie ze zwiększającym się uciskiem rzepki i porównać wynik ze stronę przeciwną. Do lokalizacji uszkodzeń tylnej powierzchni rzepki test powinien zostać wykonany z wyproście oraz zgięciu do 30, 60 i 90st.

Objaw balotowania rzepki (tańcząca rzepka)

 Objaw balotowania rzepki wskazuje na obecność płynu w jamie stawowej.

Wykonanie: Pacjent leży na plecach lub stoi. Jedna ręka od strony dogłowowej obejmuje zachyłek nadrzepkowy, a druga naciska na rzepkę w kierunku uda albo - wywierając niewielki ucisk - przesuwa ją przyśrodkowo lub bocznie.

Interpretacja: Sprężysty opór (balotowanie rzepki) świadczy o patologii i przemawia za obecnością płynu w jamie stawowej.

Test szczotkowania. Staw kolanowy

 Test szczotkowania ma na celu wykrycie niewielkiego obrzęku stawu.

Wykonanie: Pacjent leży na plecach. Badający pociera staw jedną ręką po stronie przyśrodkowej od części dystalnej do proksymalnej, a drugą po stronie bocznej od części proksymalnej do dystalnej nad górnym zachyłkiem.

Interpretacja: Nawet przy niewielkim obrzęku ruchy te powodują przemieszczenie płynu do części przyśrodkowej i dystalnej stawu.

Zakresy ruchomości w stawach - goniometr

 

Test Rowego. Bark i staw ramienny.

 Test Rowego

Wykonanie: Stojącemu choremu polecamy wykonanie niewielkiego skłonu do przodu i rozluźnienie kończyny górnej. W przypadku oceny prawego barku badający chwyta lewą rękę bark, a prawą lekko zgina i przesuwa przyśrodkowo kończynę górną, a następnie jednorazowo pociąga ją dystalnie.

Interpretacja: W tej pozycji badający może wywołać niewielkie przednio-tylne przemieszczenia i ocenić stabilność stawu ramiennego.

Do oceny przedniej niestabilności stosuje się większy ucisk kciukiem w stronę brzuszną na głowę kości ramiennej w wyproście do 20-30stopni. Do oceny tylnej niestabilności wykonuje się nacisk palcami wskazującym i środkowym w stronę grzbietową przy ramieniu zgiętym do 20-30stopni.

Do oceny niestabilności dolnej stosuje się silną trakcję (pociągnięcie) w kierunku dystalnym (objaw rowka)

Sarkopenia

 Sarkopenia tym terminem definiuje się zespół uogólnionego i postępującego jednoczesnego zmniejszenia masy mięśni szkieletowych i ich siły lub funkcji.

Obecnie uważa się, że samo zmniejszenie masy mięśni nie wystarcza do rozpoznania sarkopenii. Określa się je jako prezarkopenię, a izolowane zmniejszenie siły mięśni jako dynapenię. 

Szacuje się, że sarkopenia występuje u co dziesiątej osoby we wczesnej starości i nawet u co drugiej po 80. roku życia.

Należy pamiętać, że związek pomiędzy niską masą a siłą mięśniową jest często niezwiązany z masą ciała. Wraz z wiekiem bowiem, kiedy zmniejsza się beztłuszczowa masa ciała, masa tkanki tłuszczowej ulega zwiększeniu, co może prowadzić - nawet przy znacznej utracie masy mięśni - nie tylko do utrzymania masy ciała, ale nawet do jej przyrostu.

Tak więc sarkopenia może współistnieć z otyłością. Ten rodzaj zaburzenia nazywa się otyłością sarkopeniczną.

Przyczyny sarkopenii:

• proces starzenia
• zmiany hormonalne
• czynniki genetyczne

Konsekwencje sarkopenii:

• zmniejszenie mobilności
• zwiększa ryzyko upadków
• problem z podniesieniem 5kg ciężaru
• depresja

Leczenie sarkopenii:

1. dieta
2. aktywność fizyczna

• zwiększenie masy ciała (wzrost beztłuszczowej masy ciała)
• zwiększenie siły - ćwiczenia oporowe
• ćwiczenia wytrzymałościowe korzystnie wpływają na układ krążenia (zwiększają objętość przepompowywanej krwi przez serce, a także maksymalne pochłanianie tlenu)

Rehabilitacja:

• ćwiczenia oporowe (z ciężarkami)
• ćwiczenia wzmacniające
• ćwiczenia z zastosowaniem taśmy oporowej wzmacniające kończyny górne
• ćwiczenia z taśmą oporową wzmacniające kończyny dolne

Źródło: A.M.Borowicz, K.Wieczorowska-Tobis - "Fizjoterapia w geriatrii. Atlas ćwiczeń.", wydaw. PZWL, 2014r.

 

Test nadmiernego odwiedzenia Gageya. Wiotkość dolnej torebki.

 Test nadmiernego odwiedzenia Gageya. Wiotkość dolnej torebki.

Wykonanie: Badający stoi za siedzącym pacjentem. Jedną ręką stabilizuje łopatkę pacjenta, drugą prowadzi bierny ruch odwiedzenia, kontrolując udział łopatki w ruchu.

Interpretacja: Możliwość wykonania czystego ruchu odwiedzenia w stawie ramiennym powyżej 105stopni w porównaniu z 90stopni po stronie przeciwnej wskazuje na nadmierną wiotkość więzadeł dolnego piętra stawu ramiennego.

Objaw rowka, dolna szufladka

 Objaw rowka, dolna szufladka. Test wielokierunkowej niestabilności.

Wykonanie: Badanie wykonuje się u chorego siedzącego lub stojącego. Jedna ręką stabilizuje zdrowy staw ramienny, a druga pociąga rozluźnione ramię w kierunku dystalnym, najlepiej chwytając je ponad łokciem, znajdującym się w niewielkim zgięciu.

Interpretacja: Przy dolnej niestabilności głowy kości ramiennej poniżej wyrostka barkowego powstaje wyraźnie widoczne zagłębienie (objaw rowka).

Ocena kliniczna objawu rowka opiera się na pomiarze odległości odległości w milimetrach. Ocena stopnia dolnej niestabilności różni się jednak znacznie osobniczo (fizjologicznie). Wyższe stopnie objawu rowka (stopień II/III) świadczą o niestabilności wielokierunkowej. Przy dokonywaniu pomiaru ocenia się odległość pomiędzy dolną krawędzią wyrostka barkowego a górną częścią głowy kości ramiennej. Stopień II/III oznacza odległość ok. 2 do 3 cm.

Test ten można także wykonać przy ramieniu odwiedzionym do kąta 90stopni i utrzymywanym w tej pozycji przez badającego; przy dolnej niestabilności można przez nacisk skierowany od góry na bliższą 1/3 ramienia wywołać dolne podwichnięcie głowy kości ramiennej. W tym przypadku powstaje również wyraźny rowek pod wyrostkiem barkowym.

Obok badania objawu rowka z pozycji neutralnej zalecane jest wykonanie badania z ramieniem zrotowanym zewnętrznie i wewnętrznie. Jeżeli pojawi się zwiększony ślizg dolny w rotacji zewnętrznej, to należy myśleć o zwiększonej wiotkości przedziałów rotatorów. Jeśli pozytywny objaw rowka będzie obserwowany w rotacji wewnętrznej, wówczas podłożem wiotkości są najpewniej struktury tylnej części torebki stawu ramiennego.

Test szarpnięcia

 Test szarpnięcia

Wykonanie: Pacjent stoi lub siedzi. Chore ramię odwodzi się w stawie ramiennym do 90stopni i zgina łokieć do 90stopni. Drugą ręką stabilizuje się od góry obręcz barkową. Z tej pozycji badający próbuje wywołać tylną szufladę lub podwichnięcie, stopniowo zwiększając rotację wewnętrzną i przywodząc ramię oraz utrzymując docisk osiowy.

Interpretacja: Skierowane ku tyłowi pchnięcie wzdłuż długiej osi kości ramiennej przy wolno narastającym przywiedzeniu powoduje tylne podwichnięcie stawu ramiennego. Wyprost do 25-30stopni prowadzi do repozycji głowy kości ramiennej (szarpnięcie).

Test tylnej szufladki Gerbera - Genza (Posterior Drawer Test)

 Test tylnej szufladki Gerbera - Genza

Wykonanie: Badanie wykonuje się u chorego leżącego. Jedna ręka badającego prowadzi głowę kości ramiennej (kciuk na brzusznej części głowy kości ramiennej, pozostałe palce na grzebieniu łopatki, tylnej części głowy kości ramiennej lub grzebieniu łopatki, tylnej panewce). Druga ręka utrzymuje ramię w 90stopni zgięciu i 20-30stopni wyproście w płaszczyźnie poziomej.

Po zgięciu ramienia w płaszczyźnie poziomej oraz niewielkiej rotacji wewnętrznej kciuk, wywierając nacisk na brzuszną część głowy kości ramiennej, wypycha ją grzbietowo.

Interpretacja: Przy stwierdzonej wiotkości torebkowo-więzadłowej można wywołać tylną szufladkę (podwichnięcie/zwichnięcie głowy kości ramiennej). (Wyprost w płaszczyźnie poziomej, niewielka rotacja zewnętrzna ramienia oraz ewentualnie dodatkowy nacisk palca na tylną część panewki stawu ramiennego od strony grzbietowej umożliwiają repozycję głowy kości ramiennej. Występujący w czasie repozycji "trzask" należy odróżnić od brzusznego podwichnięcia). Ważne jest, aby ocenić względną ruchomość głowy kości ramiennej w stosunku do panewki, podczas gdy palec wskazujący obejmuje panewkę od strony grzbietowej, a kciukiem wywierany jest brzuszny nacisk na głowę kości ramiennej.

Badanie może być wykonane także u chorego siedzącego. Przy rozluźnionym, lekko do przodu pochylonym tułowiu oraz zwisającej kończynie górnej badający kładzie kciuk na grzebieniu łopatki lub tylnej części panewki, a pozostałymi palcami obejmuje głowę od strony brzusznej. Przy odpowiedniej wiotkości torebkowo-więzadłowej można palami ręki - przez ruch przesuwania z naciskiem podwichnąć głowę ku tyłowi.

Przy obecności tylnej niestabilności można zwichnąć głowę kości ramiennej w stronę grzbietową do 50% jej średnicy. 

Test przedniej szufladki Gerbera-Ganza (Anterior Drawer Test)

 Test przedniej szufladki Gerbera-Ganza

Wykonanie: Pacjent w pozycji leżącej. W czasie badania brak powinien znajdować się możliwie nad brzegiem kozetki. Zajęty staw ramienny jest odwiedziony od 80 do 120stopni, zgięty od 0 do 20stopni, zrotowany na zewnątrz od 0 do 30stopni, w miarę możliwości utrzymywany w pozycji rozluźnionej, bez dolegliwości bólowych. W czasie badania lewego barku badający stabilizuje lewą ręką łopatkę (palec wskazujący i środkowy na grzebieniu łopatki, kciuk na wyrostku kruczym), a prawą ręką silnie obejmuje bliższą część ramienia, pociągając do przodu podobnie jak w teście Lachmanna, przy przedniej niestabilności stawu kolanowego.

Interpretacja: Względny ruch między ustabilizowaną łopatkę i przemieszczaną brzusznie głową kości ramiennej świadczy o nasileniu przedniej niestabilności i może być oceniany w stopniach. Wyjątkowo pojawia się słyszalny "trzask" z bólami lub bez bólów, który może świadczyć o uszkodzeniu przedniej części obrąbka stawowego.

Tylny test obronny (Posterior Shift and Load Test)

 Tylny test obronny

Wykonanie: Jedna ręka badającego leży pod łopatką, a druga obejmuje kończynę górną za staw łokciowy. Przez wykonanie osiowego, skierowanego w kierunku grzbietowym nacisku na odwiedzione, zgięte w płaszczyźnie poziomej i zrotowane do wewnątrz ramię badający stera się podwichnąć grzbietowo głowę kości ramiennej. 

Interpretacja: Przy odpowiedniej wiotkości torebkowo-więzadłowej dochodzi do grzbietowego podwichnięcia lub nawet zwichnięcia głowy kości ramiennej z towarzyszącymi dolegliwościami bólowymi.

W czasie utrzymywania osiowego nacisku na głowę kości ramiennej ramię można ustawić w większym odwiedzeniu i zgięciu ku tyłowi. W czasie tego matewru można zreponować uprzednio podwichniętą (zwichniętą) głowę kości ramiennej, czemu towarzyszy dobrze wyczuwalny palpacyjnie i słyszalny "trzask"

Uwaga, w tym teście istnieje znaczne ryzyko wywołania świeżego zwichnięcia!

Test szufladki przedniej i tylnej

 Test szufladki przedniej i tylnej

Wykonanie: Pacjent siedzi. Badający stoi za chorym. W czasie badania prawego ramienia lewą ręką obejmuje i stabilizuje obojczyk oraz górny brzeg łopatki, podczas gdy prawą ręką wykonuje ruchy barku lub głowy kości ramiennej w kierunku brzusznym i grzbietowym.

Interpretacja: Wyraźna brzuszna i grzbietowa ruchomość głowy kości ramiennej z bólem lub bez bólu świadczy o niestabilności.

Test Lefferta

 Test Lefferta. Bark i staw ramienny

Wykonanie i interpretacja: W teście tym można ocenić wielkość szufladki przedniej. U siedzącego chorego prowokuje się przednie przemieszczanie głowy kości ramiennej. Wentralizacja palca wskazującego w porównaniu ze środkowym wskakuje na wielkość przemieszczenia. 

Test rzutu. Bark i staw ramienny

 Test rzutu.

Wykonanie i interpretacja: W teście rzutu pacjent wykonuje aktywny ruch rzucenia wbrew oporowi badającego. Można wtedy stwierdzić brzuszne podwichnięcie głowy kości ramiennej.

Test obronny w pozycji leżącej. Bark i staw ramienny

 Test obronny w pozycji leżącej.

Wykonanie: Pacjent w pozycji leżącej. Ramię odwiedzione, zrotowane na zewnątrz oraz zgięte w stawie łokciowym. Badający wywiera nacisk od tyłu na głowę kości ramiennej, starając się ją przesunąć ku przodowi. Stabilność jest badana przy odwiedzeniu 60, 90, 120 stopni.

Interpretacja: Pacjent z niestabilnością przednią spodziewa się wystąpienia bólu, im bardziej głowa kości ramiennej przemieszcza się ku przodowi, w kierunku potencjalnego zwichnięcia, przekraczając obrąbek stawowy. Chory reaguje ruchem omijającym.

Źródło informacji

 Źródło informacji odnośnie zakładki testy kliniczne są podawane z książki "Testy kliniczne w badaniu kości, stawów i mięśni". Autorami są: Klaus Buckup oraz Johannes Buckup. 

K.Buckup, J.Buckup. "Testy kliniczne w badaniu kości, stawów i mięśni", wydaw. PZWL, 2014r.

Przedni test obronny. Test stabilności stawu ramiennego.

 Przedni test obronny. Test stabilności stawu ramiennego.

Wykonanie: Badanie przeprowadza się najpierw u chorego siedzącego. Jedną ręką badający obejmuje przez tkanki miękkie głowę kości ramiennej, a drugą wykonuje ruchy kończyną górną pacjenta. Przy zgiętym stawie łokciowym biernie odwodzi staw ramienny, a następnie maksymalnie rotuje go na zewnątrz i w tej pozycji utrzymuje kończynę.

Do oceny więzadeł - obrąbkowo-ramiennych górnego, środkowego i dolnego - test wykonywany jest odpowiednio przy odwiedzeniu do 60, 90 i 120 stopni. Następnie badający od strony grzbietowej naciska prowadzącą rękę na głowę kości ramiennej do przodu i dołu.

Test ten można także wykonać w pozycji leżącej przy większym rozluźnieniu mięśni. Staw ramienny leży na brzegu stołu do badania, który działa jako punkt wytaczania (obrotu). W tej pozycji można wywołać test obronny przy różnej rotacji zewnętrznej i odwiedzeniu (fulcrum test). Wyniki porównuje się z uzyskanymi w zdrowym ramieniu.

Interpretacja: Bóle zlokalizowane w przedniej okolicy stawu ramiennego z odruchowym napięciem mięśni świadczą o zespole przedniej niestabilności. Pacjent, zwiększając napięcie mięśniowe, stara się zapobiec możliwości wystąpienia podwichnięcie lub zwichnięcia głowy kości ramiennej.

Również zwiększenie napięcia mięśni w przedniej okolicy stawu ramiennego (m. piersiowy) bez dolegliwości bólowych może wskazywać na niestabilność.

U leżącego chorego test obronny jest często bardziej dokładny i specyficzny. W pozycji zbliżonej do podwichnięcie głowa kości ramiennej jest uciskana w kierunku grzbietowym. Dochodzi wtedy do szybkiego ustąpienia bólów oraz obawy przed zwichnięciem (głowa kości ramiennej ulega reponacji, można zwiększyć zakres rotacji zewnętrznej - test reponacji Jobe'a).

W dalszych stadiach testu obronnego zwalnia się skierowany ku tyłowi ucisk, co prowadzi do szybkiego wzrostu bólów i pojawienia się obrony (test uwalniania).

Uwaga: Jeżeli i chorego podczas przedniego testu obronnego stwierdza się pojawiające się nagle opasujące dolegliwości bólowe oraz jednoczesny niedowład kończyny, mówimy o "objawie martwego ramienia" (dead-arm-sign). Można to wyjaśnić krótkotrwałym uciskiem podwiniętej głowy kości ramiennej na splot barkowy.

Ważne jest, aby wiedzieć, że przy odwiedzeniu do 45 stopni ocenia się przyśrodkowe więzadło obrąbkowo-ramienne i ścięgno mięśnia podłopatkowego. Odwiedzenie do 90 stopni powoduje wyłączenie stabilizującego działania mięśnia podłopatkowego, co umożliwia ocenę dolnego więzadła obrąbkowo-ramiennego. Test ten należy przeprowadzić powoli i ostrożnie tak, aby uniknąć zwichnięcia stawu ramiennego wywołanego testem.

Test obrony w pozycji leżącej

 Test obrony w pozycji leżącej

Wykonanie: Pacjent w pozycji leżącej. Ramię odwiedzione, zrotowane na zewnątrz oraz zgięte w stawie łokciowym. Badający wywiera nacisk od tyłu na głowę kości ramiennej, starając się ją przesunąć ku przodowi. Stabilność jest badana przy odwiedzeniu 60, 90, 120 stopni.

Interpretacja: Pacjent z niestabilnością przednią spodziewa się wystąpienia bólu, im bardziej głowa kości ramiennej przemieszcza się ku przodowi, w kierunku potencjalnego zwichnięcia, przekraczając obrąbek stawowy. Chory reaguje ruchem omijającym.

Test ucisku

 Test ucisku

Wykonanie i interpretacja: Bierne odwiedzenie ramienia do momentu aż pojawią się dolegliwości bólowe ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia uciśniętego pomiędzy wyrostkiem barkowym i głową kości ramiennej.

U chorych z podejrzeniem niestabilności stawu ramiennego rozstrzygające jest badanie zakresu ruchu. Rotacja powinna występować zarówno w przywiedzeniu, jak i po odwiedzeniu do 90 stopni. U chorych z przednią niestabilnością stawu często pierwszym jej objawem jest ograniczenie rotacji zewnętrznej zarówno w przywiedzeniu, jak i odwiedzeniu ramienia. Zakres zgięcia w stawie ramiennym jest prawidłowy.

Test zgięcia z oporem Habermeyera

 Test zgięcia z oporem Habermeyera

Ocena patologii w okolicy górnego kompleksu obrąbka i ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia.

Wykonanie: Pacjent w leżeniu tyłem, maksymalnie unosi nad głowę (zgina) ramiona, ręce skierowane w stronę sufitu. Pacjent dokonuje próby uniesienia kończyny badanej z leżanki przeciw oporowi ręki badającego. Podczas testu badający stoi po stronie kończyny badanej i trzyma ją poniżej stawu łokciowego.

Interpretacja: Odtworzenie dolegliwości związanych z napięciem (odczuwanych podczas zginania/rzucania), umiejscowionych głęboko wewnątrz stawu lub grzbietowo w linii stawu wskazuje na uszkodzenie typu SLAP.

Test obciążania mięśnia dwugłowego ramienia II

 Test obciążania mięśnia dwugłowego ramienia II

Ocena izolowanego uszkodzenia górnej części obrąbka bez niestabilności stawu ramiennego.

Wykonanie: Pacjent w leżeniu tyłem. Ramię zgięte do 120 stopni i maksymalnie zrotowane zewnętrznie, staw łokciowy zgięty do 90 stopni, przedramię w suplinacji. Pacjent na za zadanie zginać staw łokciowy przeciw oporowi badającego i próbować sięgnąć ręką do głowy.

Interpretacja: O uszkodzeniu typu SLAP należy myśleć, jeśli pojawią się dolegliwości bólowe głęboko w stawie lub wzdłuż linii stawu.

Test obciążania mięśnia dwugłowego ramienia I

 Test obciążania mięśnia dwugłowego ramienia I

Ocena uszkodzenia górnego obrąbka stawowego u pacjentów z przednią niestabilnością stawu ramiennego, w połączeniu z uszkodzeniem typu Bankarta.

Wykonanie: Pacjent w leżeniu tyłem z ramieniem odwiedzionym do 90 stopni. Staw łokciowy zgięty do 90 stopni, ramię w pośredniej pozycji rotacji. Z tej pozycji z przedramieniem odwróconym wykonuje się przedni test obawy (rotację zewnętrzną ramienia). W momencie wystąpienia bólu oraz uczucia niestabilności po przedniej stronie barku następuje zatrzymanie ruchu rotacji zewnętrznej i pacjent próbuje zgiąć staw łokciowy przeciw oporowi ręką badającego i sięgnąć do twarzy. Podczas badania należy zapytać pacjenta, czy uczucie niestabilności ustępuje, jak takie samo się pogarsza.

Interpretacja: Poprawa w zakresie niestabilności i dolegliwości bólowych wskazuje na brak uszkodzenia typu SLAP. Brak zmiany lub pogorszenie odczuć przemawiają za uszkodzeniem typu SLAP. Badający powinien zwrócić uwagę na to, aby przedramię podczas badania pozostawało w pozycji odwrócenia oraz aby znajdować się na wysokości pacjenta, szczególnie jeśli test wykonywany jest w pozycji siedzącej.

Test rozciągania

 Test rozciągania

Wykonanie i interpretacja: Bierne zgięcie do tyłu ramienia przy wyprostowanym stawie łokciowym i nawróceniu przedramienia lub próba wykonania przez chorego z tej pozycji czynnego odwrócenia przedramienia, zgięcia stawu łokciowego i ramienia powoduje ból w przedniej okolicy mięśnia naramiennego, w przebiegu ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.

Uszkodzenie typu SLAP

 Uszkodzenie typu SLAP (Superior Labrum Anterior Posterior)

Obrębek jest zbudowany z tkanki łącznej włóknistej, podobnie do łąkotki i zwiększa powierzchnię stawową oraz głębokość panewki. Wewnątrzstawowy przyczep ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego znajduje się w bliskim sąsiedztwie górnej części obrąbka stawowego. Upadek na wyciągniętą, lekko zgiętą i odwiedzioną rękę, uraz w odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej oraz mikrourazy (powtarzane rzuty) mogą prowadzić do uszkodzenia typu SLAP.

Częste są również uszkodzenia towarzyszące (naderwanie stożka rotatorów, uszkodzenie typu Bankarta).

Podział uszkodzeń typu SLAP wg Snydera"

• Typ I: zmiany degeneracyjne brzegu obrąbka bez wpływu na przyczep mięśnia dwugłowego i obrąbka (11%)
• Typ II: naderwanie przyczepu mięśnia dwugłowego na wyrostku nadpanewkowym (41%)

Mięsień dwugłowy i obrąbek są oddzielone.

• Typ III: uszkodzenie górnej części obrąbka typu rączki od wiadra, brak uszkodzenia ścięgna mięśnia dwugłowego (33%)
• Typ IV: uszkodzenie górnej części obrąbka typu rączki od wiadra, naderwanie rozciąga się ścięgno mięśnia dwugłowego (15%)

Test Lippmena

 Test Lippmena

Wykonanie: Pacjent siedzi lub stoi. Po zgięciu do kąta prostego stawów łokciowych badamy palpacyjnie okolicę rowka międzyguzkowego kości ramiennej około 9 cm dystalnie od stawu ramiennego, próbując zmobilizować ścięgno mięśnia dwugłowego.

Interpretacja: Test jest pozytywny, jeśli podczas badania pojawią się dolegliwości bólowe na przebiegu ścięgna.

Test trzasku

 Test trzasku

Badanie przemieszczania ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego

Wykonanie: Badający palcem wskazującym i środkowym jednej ręki ocenia bruzdę międzyguzkową, drugą ręką obejmuje staw promieniowo-nadgarstkowy odwiedzionej do kąta 80-90stopni i zgiętej do kąta prostego w stawie łokciowym kończyny górnej (KG) pacjenta, a następnie wykonuje bierne naprzemienne ruchy rotacyjne w stawie ramiennym.

Interpretacja: W przypadku podwichnięcie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego z bruzdy międzyguzkowej można palcem wyczuć przeskakujące ścięgno.

Test dłoni zwróconej ku górze (Palm up Test)

 Test dłoni zwróconej ku górze

Wykonanie: Chory odwodzi kończynę górną (KG) do 90stopni i zgina w płaszczyźnie czołowej do 30stopni oraz zwraca dłoń ku górze. Następnie wbrew naciskowi skierowanemu od góry ku dołowi, wywieranemu przez rękę badającego na odwrócone przedramię, powinien utrzymać lub dalej odwieść wyprostowaną KG.

Interpretacja: Obustronne zróżnicowanie siły odwodzenia z bólami w okolicy bruzdy międzyguzkowej przemawiają za schorzeniem ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego (obaw przemieszczania)

Test Abotta - Saundersa (podwichnięcie m. dwugłowego)

 Test Abotta - Saundersa

Wskazuje na podwichnięcie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego w bruździe międzyguzkowej.

Wykonanie: Odwiedzione do ok. 120stopni i zrotowane za zewnątrz ramię jest powoli obniżane. W czasie gdy jedna ręka badającego prowadzi ruch, drugą, leżąca na barku, bada palpacyjnie palcem wskazującym i środkowym bruzdę międzyguzkową.

Interpretacja: Bóle w okolicy bruzdy międzyguzkowej, wyczuwalny palpacyjnie lub słyszalny "trzask" przemawiają za schorzeniem ścięgna mięśnia dwugłowego (objaw przemieszczania). Czasami "trzask" może powodować kaletka w stanie zapalnym (kaletka podkrucza, podłopatkowa i podbarkowa).

Niespecyficzny test ścięgna mięśnia dwugłowego

 Niespecyficzny test ścięgna mięśnia dwugłowego

Wykonanie: Pacjent utrzymuje kończynę odwiedzioną w pośredniej rotacji i zgiętym do kąta prostego stawie łokciowym. Badający stabilizuje jedną ręką jego staw łokciowy, a drugą rękę układa kłębem na dystalnej części przedramienia. Pacjent jest proszony o wykonanie zewnętrznej rotacji ramienia wbrew oporowi ręki badającego leżącej na przedramieniu.

Interpretacja: Bóle w bruździe międzyguzkowej lub na przyczepie ścięgna przemawiają za jego schorzeniem.

Bóle zlokalizowane w brzuszno-bocznej okolicy barku świadczą często także o schorzeniu pierścienia rotatorów, w szczególności ścięgna mięśnia podgrzebieniowego.

Test skrzyżowanego przywiedzenia

 Test skrzyżowanego przywiedzenia

Wykonanie: Kończyna górna (KG) po stronie chorej jest odwodzona do kąta 90stopni i przyciągana w płaszczyźnie poziomej ku stronie zdrowej.

Interpretacja: Bóle w stawie barkowo-obojczykowym świadczą o występujących w nim zmianach patologicznych lub o przednim zespole ciasnoty podbarkowej. Wynik pozytywny wymaga diagnostyki różnicowej z przednim zespołem cieśni podbarkowej. 

Test forsownego przewodzenia zwisającej kończyny górnej

 Test forsownego przewodzenia zwisającej kończyny górnej

Wykonanie: Badający jedną ręką chwyta chorą kończynę górną w okolicy ramienia, a drugą rękę układa na przeciwnym barku, stabilizując obręcz kończyny górnej. Następnie wykonuje czynne przewodzenie zwisającej chorej kończyny górnej (KG) za plecami wbrew oporowi pacjenta.

Interpretacja: Bóle zlokalizowane w przedniej stronie ramienia przemawiają za zmianami w stawie barkowo-obojczykowym lub zespołem ciasnoty podbarkowej (jeżeli podanie leku przeciwbólowego do stawu barkowo-obojczykowego powoduje ich przyczyny dolegliwości bólowych zlokalizowane są w tym stawie).

Bolesny łuk II

 Bolesny łuk II

Wykonanie: Z pozycji neutralnej odwodzimy biernie i czynnie kończynę górną.

Interpretacja: Przy odwodzeniu między 140stopni i 180stopni pojawiają się bóle w stawie barkowo-obojczykowym.

Wzrastające odwodzenie zwiększa ucisk i skręcenie stawu. (W zespole ciasnoty podbarkowej lub po przerwaniu pierścienia rotatorów dolegliwości bólowe pojawiają się przy odwodzeniu między 70stopni i 120stopni.

Test ciasnoty Neera

 Test ciasnoty Neera

Wykonanie: Jedna ręką badający stabilizuje łopatkę, podczas gdy drugą nagle unosi kończynę górną pacjenta do przodu i przyśrodkowo (przywodzi ją) powyżej płaszczyzny poziomej.

Interpretacja: Przy dodatnim objawie ciasnoty dochodzi do zwężenia przestrzeni podbarkowej albo uderzenia chorej strefy o przednio-dolny brzeg wyrostka barkowego, co wywołuje bóle w czasie ruchu.

Test jest niespecyficzny. Pozytywny wynik można uzyskać również w przypadku wielu innych chorób braku (zapalenia kaletki podłopatkowej, wtórego ograniczenia zakresu ruchu w stawie ramiennym, przedniej niestabilności stawu ramiennego, zwapniającego zapalenia ścięgien, nowotworu kości, uszkodzenia stożka rotatorów).

Jeśli test jest pozytywny przy rotacji zewnętrznej ramienia, może to wskazywać również na dysfunkcję stawu barkowo-obojczykowego.

Bolesny łuk I

 Bolesny łuk I

Wykonywanie: Z  pozycji pośredniej wykonywanie jest biernie i czynne odwodzenie ramienia.

Interpretacja: Bóle przy odwodzeniu w zakresie między 60stopni i 120stopni świadczą o uszkodzeniu ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego, które w tym czasie jest uciskane między guzkiem większym i wyrostkiem barkowym (zespół ciasnoty podbarkowej). Powyżej kąta 120stopni dolegliwości bólowe zwykle nie występują. W przypadku zajęcia stawu barkowo-obojczykowego dolegliwości bólowe występują przy odwodzeniu do kąta 140-180stopni.

W czasie badania czynnych i biernych ruchów można ominąć bolesny łuk, ponieważ kończyna górna w czasie odwodzenia ulega jednocześnie rotacji zewnętrznej, co zwiększa przestrzeń między wyrostkiem barkowym i przechodzącą pod nim chorą częścią ścięgna pierścienia rotatorów. W takich przypadkach zespół ciasnoty podbarkowej może nie występować w zakresie ruchu od 60 do 120stopni.

Przyczyną ciasnoty podbarkowej i bolesnego łuku mogą być oprócz całkowitych lub częściowych uszkodzeń pierścienia rotatorów obrzęki i zapalenia kaletek, zmiany na brzegu wyrostka barkowego oraz - rzadko - zwyrodnienie w stawie barkowo-obojczykowym.

Test draśnięcia Apleya

 Test draśnięcia Apleya

Wykonanie: Stojący pacjent powinien palcem wskazującym starać się osiągnąć leżący po przeciwnej stronie przyśrodkowy górny kąt łopatki.

Interpretacja: Pojawienie się dolegliwości bólowych nad pierścieniem rotatorów oraz brak możliwości osiągnięcia łopatki, który spowodowany jest ograniczeniem rotacji zewnętrznej i odwodzenia, świadczy o chorobie pierścienia rotatorów (przeważnie mięśnia nadgrzebieniowego) (różnicowania wymagają: zmiany zwyrodnieniowe stawu ramiennego i stawu barkowego obojczykowego, zwłóknienie torebki stawowej).