Test mięśnia nadgrzebieniowego Jobe'a (test pustej puszki)

 Test mięśnia nadgrzebieniowego Jobe'a inaczej zwany test pustej puszki

Wykonanie: Test można wykonać w pozycji stojącej jak i w siedzącej. Ramię pacjenta, wyprostowane w łokciu, jest odwiedzione do 90 stopni, zginane do przodu do 30 stopni oraz ustawiane w rotacji zewnętrznej lub zewnętrznej.

W czasie odwodzenia i zgięcia w płaszczyźnie horyzontalnej badający wywiera skierowany od góry nacisk na przedramiona. [Jednoczesne wykonanie badania EMG pozwala na stwierdzenie izolowanej pracy mięśnia nadgrzebieniowego.] Istotne jest, aby nacisk początkowo był delikatny i stopniowo się zwiększał, aż do stwierdzenia dolegliwości bólowych.

Interpretacja: Test jest dodatni, jeżeli wywołuje mniej lub bardziej nasilony ból, a pacjent nie jest w stanie odwieść ramienia do 90 stopni oraz utrzymać go wbrew naciskowi.

Przy rotacji wewnętrznej (kciuk skierowany w kierunku podłoża, jak przy wylewaniu płynu z puszki = pusta puszka) oceniane są głównie części grzbietowe (m.nadgrzebieniowy), natomiast przy zewnętrznej (kciuk wskazuje w górę = pełna puszka) - brzuszne części pierścienia rotatorów.

W celu dalszego różnicowania powtarza się test przy 45 stopniach w odwiedzeniu. Niewielkie dolegliwości bólowe oraz większa siła mięśniowa występują wtedy, kiedy główną przyczyną jest zespół cieśni, pod warunkiem że ścięgno jest nienaruszone. Test może być fałszywie dodatni w przypadku obecności zmian patologicznych w ścięgnie mięśnia dwugłowego.

Jeśli pacjent nie jest w stanie utrzymać kończyn w odwiedzeniu do 90 stopni przeciw sile ciężkości, przemawia to za zmianą ścięgna lub mięśnia nadgrzebieniowego lub za uszkodzeniem nerwu nadłopatkowego. Siła mięśnia nadgrzebieniowego znika całkowicie przy uszkodzeniu co najmniej 2/3 ścięgna.

Badania ze znieczuleniem obejmującym nerw nadłopatkowy i nerw pachowy wskazują na fakt, że mięsień nadgrzebieniowy i naramienny są odpowiedzialne za odwiedzenie ramienia. Mięsień nadgrzebieniowy utrzymuje wraz z innymi mięśniami stożka rotatorów głowę kości ramiennej w panewce oraz odwodzi ramię w pierwszych 20 stopniach. Następnie włącza się mięsień naramienny. Również jeśli ścięgno m.nadgrzebieniowego jest całkowicie zerwane, utrzymanie dobrej ruchomości barku jest możliwe. Występują jednak niewielki deficyt w początkowym zakresie ruchu odwodzenia i następnie powyżej 90 stopni odwiedzenia. [Badania z wykorzystaniem EMG wskazują na brak różnic w wartościach napięcia pomiędzy utrzymaniem kończyny w rotacji wewnętrznej (pusta puszka), z kciukiem równolegle do podłoża, oraz z ramieniem w rotacji zewnętrznej (pełna puszka)].

Siła m.nagrzebieniowego może zostać również oceniona przy ugiętych stawach łokciowych. Pozycja ta wymaga od pacjenta mniejszej siły mięśniowej, potrzebnej do utrzymania pozycji, a zatem jest mniej bolesna.