PIR - Poizometryczna relaksacja mięśni

 

PIR   Poizometryczna relaksacja mięśni – charakterystyka

Rozciąganie za pomocą poizometrycznej relaksacji mięśni przynosi dużo korzyści dla układu ruchu. Najważniejsze z nich to:

•                wydłużenie skróconych tkanek;

•                zmniejszenie napięcia mięśni;

•                zwiększenie zakresu ruchu w stawie;

•                redukcja bólu.

PIR jest jedną z najbardziej znanych technik mobilizacyjnych wykorzystujących zjawiska pobudzania i hamowania mięśniowego. Prowadzi do zmniejszenia napięcia mięśnia lub nawet całej grupy mięśniowej, poieważ powoduje hamowanie pola motoneuronu danego mięśnia i tym samym prowadzi do odruchowego rozluźnienia. Przyczyną tego jest aktywacja narządów ścięgnistych Golgiego podczas skurczu.

Metoda cieszy się dużą popularnością, ponieważ jest łatwa w wykonaniu i efektywna oraz nie wymaga stosowania specjalistycznego sprzętu.

Cele

Wyróżnia się 2 cele PIRu – doraźny i długofalowy. Celem doraźnym jest przede wszystkim walka z bólem i innymi skutkami przeciążeń statycznych mięśni oraz redukcja podrażnienia mięśni i tkanki łącznej. Celem długofalowym natomiast jest przywrócenie prawidłowej długości oraz elastyczności przykurczonym mięśniom, odzyskanie normalnego zakresu ruchu w stawach oraz zwalczanie przeciążeń stawowych. W efekcie poizometryczna relaksacja mięśni jest skuteczna m.in. w leczeniu wzmożonego napięcia oraz zmniejszaniu aktywności punktów spustowych.

Podsumowując można zatem powiedzieć, że jednym z pierwszoplanowych celów poizometrycznej relaksacji mięśni jest obniżenie napięcia spoczynkowego mięśni tonicznych oraz przeciążonych więzadeł, a także systematyczne eliminowanie czynników negatywnie stymulujących układ ruchu.

 

W celu skutecznego rozciągania mięśni za pomocą PIR należy zwracać szczególną uwagę na poprawną technikę wykonywania stosowanych technik. Prawidłowa sekwencja poizometrycznej relaksacji mięśni wygląda następująco:

1.     Ułożenie stawu w pozycji, w której pacjent zaczyna odczuwać rozciąganie, lub (wersja delikatniejsza) – do odczucia początku oporu tkankowego przez terapeutę;

2.     Pacjent napina izometrycznie mięsień poprzez próbę ruchu wbrew oporowi terapeuty  (ruch nie następuje) z niewielką siłą (10-20%). Napięcie należy utrzymywać przez 10-15 sekund;

3.     Faza relaksacji – pacjent rozluźnia mięsień bez zmiany pozycji stawu (terapeuta utrzymuje stabilizację) na kilka sekund. Ponadto, dla zwiększenia efektu rozluźnienie można połączyć z długim wydechem;

4.     Ustanowienie nowej bariery w sposób bierny (terapeuta zwiększa rozciągnięcie) lub czynny (pacjent napina mięśnie antagonistyczne).

Cykl zabiegu należy powtórzyć 2-3 krotnie. Na zakończenie przed odjęciem stabilizacji warto polecić pacjentowi utrzymanie osiągniętej pozycji na kilka sekund poprzez napięcie mięśni antagonistycznych oraz bierny powrót do pozycji neutralnej.

Wskazówki metodyczne

Przed rozpoczęciem rozciągania dany mięsień należy malsymalnie rozluźnić przybierając w tym celu odpowiednią pozycję lub wykorzystując akcesoria typu poduszki czy wałki.

W czasie izometrycznego napinania mięśnia wywołane wcześniej minimalne uczucie bólu lub rozciągania powinno zniknąć lub zmniejszyć się. Natomiast jeśli przy pierwszej próbie nacisku nie ma oczekiwanego efektu zmniejszania bólu oznacza to, że osiągnięto zbyt duży zakres ruchu. Wówczas należy cofnąć ruch i ponownie dojść do pierwszego objawu rozciągania.

Poizometryczną relaksację mięśni należy wykonywać raz dziennie lub w odstępie 12 godzin od ostatniego rozciągania.

 https://fizjoterapeuty.pl/fizjoterapia/kinezyterapia/poizometryczna-relaksacja-miesni.html